ذکر امروز

گاهی دیر میشد. بدو بدو میکردم تا کلاس. نفس زنون میرسیدم. وارد که میشدم میدیدم همون کنج همیشگیت نشستی. بعد آروم ِ آروم میشدم. یه مبحثی هست توی علم ورزش به اسم برگشت به حالت استراحت که شاید واسه هر ورزشکاری دقیقه‌ها زمان ببره اما من همونجا آرومترین مرد دنیا میشدم. فیزیولوژی رو زیر سوال میبردی دختر...

دیروز سخت‌ترین و شیرین‌ترین بله زندگیم را گفتم. حالا نوعروس غیرتیپیکال فامیل منم :)

 دوست دارم باهات قبض گاز پرداخت کنم. باهات نگران اجاره‌خونه باشم. بهت زنگ بزنم بگم داری میای یه سطل ماست بخر. دوست دارم باهات دعوا کنم. باهات آشتی کنم. باهات نگران بشم. باهات وسط مشکلات گیر کنم. باهات از دل مشکلات بزنم بیرون. باهات بچسبم به روزمره‌ها. باهات از روزمره‌ها فرار کنم. دوست دارم باهات زندگی کنم...

میگه چقدر خوب که بعضی از آدما همونی شدن که باید میشدن. مثلا تصور کن ابی به جای خواننده، خیاط میشد. یه مغازه میزد اول دروازه دولت. پشت شیشه‌ش هم درشت مینوشت مردانه‌دوزی ابراهیم. اونوقت دیگه آدم رغبت میکرد پارچه‌هاش رو ببره بده مردانه‌دوزی ابراهیم واسش شلوار تک بدوزه؟ مردانه‌دوزی‌ای که شلوارهای تکش بدون پس‌زمینه صدای ابی برش بخوره، مردانه‌دوزی نیست که. کارگاه سری‌دوزیه. همه چی شکل هم؛ همه چی قد هم...